Η αγάπη δεν έχει όρια...

Πολλές φορές ο γέροντάς του αποσυρόταν νωρίς στο κελί του λόγο αδιαθεσίας.

 Ο μοναχός δεν προλάβαινε να πάρει την ευχή του μετά το απόδειπνο.  

 Οι υπόλοιποι μοναχοί φεύγανε στα κελιά τους. Αυτός όχι.

Πήγαινε στην πόρτα του κελιού του γέροντός του, έβαζε μία μετάνοια και φιλούσε το πόμολο της πόρτας.

Αυτό είναι ταπείνωση,υπακοή, αυτό είναι δόσιμο, αυτό είναι σεβασμός...

Φιλούσε το πόμολο που ακούμπησε ο γέροντάς του για να πάρει ευλογία.

Όχι, δεν είναι ακραίο παράδειγμα.

Διότι η αγάπη δεν έχει άκρα, δεν έχει όρια...

αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος