ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (κήρυγμα στο Ευαγγέλιο)

 

 

«Οὐκ ἔστιν καλόν λα­βεῖν τόν ἄρτον τῶν τέ­κνων καί βαλεῖν τοῖς κυνα­ρίοις» (Ματθ. 15.26).

Μία ἀπό τίς λίγες συναντήσεις τοῦ Ἰησοῦ μέ μία γυναίκα μᾶς πε­ριγρά­φει τό σημερινό εὐ­αγγελικό ἀνάγνω­σμα. Καί οἱ συναντήσεις αὐτές εἶναι λίγες, γιατί οἱ κοινωνικές συνθῆ­κες τῆς ἐποχῆς τοῦ Χρι­στοῦ δέν ἐπέτρε­παν τή δημόσια παρουσία τῶν γυναικῶν οὔτε τή συν­α­ναστροφή τους μέ ἄνδρες. Ἡ ἀνάγκη ὅμως τῆς Χαναναίας τῆς σημερι­νῆς εὐαγγελικῆς περι­κο­­πῆς τήν κάνει νά ξε­περνᾶ τά κοινωνικά στε­ρεότυπα καί νά πλη­σιάζει τόν Χρι­στό γιά νά ζητήσει τή βοήθειά του. Ἄν καί εἰδωλολάτρις προστρέ­χει καί αἰτεῖται τό ἔλεός του. Δέν ζητᾶ κάποια προσωπική χά­ρη, ἀλλά τόν παρακα­λεῖ νά θεραπεύσει τήν κόρη της, ἡ ὁποία «κα­κῶς δαιμονίζεται».

Εἶχε ἀκούσει, ἀσφα­λῶς, ἡ Χαναναία γιά τά θαύματα τοῦ Ἰησοῦ καί ἀπελπισμένη ἀπό τήν κατάσταση στήν ὁποία βρισκόταν ἡ κόρη της, ἐπι­χει­ρεῖ νά κάνει κάτι πού ξεπερνοῦσε τά ὅριά της. Ἄν καί ἡ ἴδια δέν ἔχει γνωρίσει τόν ἀλη­θινό Θεό, ἀναγνω­ρίζει τή δύνα­μή του ἐπάνω στά δαιμό­νια τά ὁποῖα ταλαιπωροῦν καί κα­ταδυναστεύουν τό παι­δί της. Γι᾽ αὐτό καί τρέχει πί­σω ἀπό τόν Χριστό, καί φω­νάζει καί παραρακαλεῖ καί ἱκε­τεύει τό ἔλεός του.

Παράδοξη ἡ στάση της γιά τά ἀνθρώπινα κρι­τήριά μας, ὅμως ἀκόμη πιό παρά­δοξη ἡ στάση τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἐλεή­μο­νος καί φιλαν­θρώ­που. Τήν ἀκούει, ἀλλά δεί­χνει νά ἀδιαφορεῖ. Τήν βλέ­πει νά τρέχει πί­σω του, ἀλλά τήν ἀγνο­εῖ. Γνωρίζει ὡς παντο­γνώ­στης ὄχι μό­νο τό πρόβλημά της ἀλλά καί τή μύχια πίστη της, φαί­νεται ὅμως νά μή δίνει σημα­σία. Σιωπᾶ. Καί ἡ γυναίκα συνεχίζει νά κραυγάζει σέ τέτοιο βα­θμό πού οἱ μαθη­τές του ἐνο­χλοῦνται καί τοῦ ζητοῦν νά κάνει κάτι γιά νά φύγει καί νά τούς ἀφήσει στήν ἡσυ­χία τους.

Ἄν ὁ Χριστός ἐξέ­πληττε μέ­χρι αὐτή τή στιγμή τούς ἀποστό­λους μέ τή σιωπή του, τώρα τούς ἐκπλήττει μέ τήν ἀπάντησή του: «οὐκ ἀπεστάλην εἰ μή εἰς τά πρό­­βατα τά ἀπο­λωλότα οἴκου Ἰσραήλ». Ἡ ἀποστο­λή μου εἶναι μό­νο νά σώσω τά ἀπο­λω­λότα πρόβατα τοῦ Ἰσραήλ. ᾽Απογοητευ­τι­κή ἡ ἀπά­ντηση τοῦ Κυ­ρίου πρός τούς μαθητές του, ἀλλά ἀκόμη πιό ἀπο­γοη­τευ­­τική καί πιό σκληρή ἡ ἀπάντησή του πρός τή Χα­να­­ναία: «Δέν εἶναι σωστό νά παίρ­νεις τό ψωμί τῶν παι­διῶν σου καί νά τό πετᾶς στά σκυλιά». Σκλη­ρός ὁ λό­γος, ἀλλά ἔχει τή ση­μασία του. Ὁ Χριστός γνωρίζει καί τήν πίστη της καί τήν ἀντοχή της. Ἡ φιλεύ­σπλαγ­­χνη καρ­δία του συμ­πο­­νᾶ ἀσφα­λῶς καί τή μη­τέρα καί τή θυγατέρα της πού βασανίζεται ἀπό τό πο­νη­ρό πνεῦμα. Ὅμως θέλει νά δοκιμάσει τήν πίστη της γιά νά διδάξει τή δύναμή της. Τήν ἀφή­νει νά περιμέ­νει καί νά ἐπιμένει στήν πα­ρά­κλη­σή της γιά νά δι­δά­ξει τήν ἀναγκαιότητα τῆς ὑπομονῆς καί τῆς ἐπι­μονῆς.

Καί ἡ Χαναναία δέν ὑπο­χω­ρεῖ, δέν παρεξη­γεῖ­ται ἀπό τή σκληρή ἀπά­ντη­ση τοῦ Κυρίου, δέν ἀπελπί­ζεται. Γνω­ρί­ζει ἐνδόμυχα ὅτι αὐτός εἶναι ὁ Σωτήρας. Γνω­ρί­ζει μυστικά τό μέγε­θος τῆς ἀγάπης του. Πι­στεύει, γι᾽ αὐτό μπορεῖ νά ὑπομένει καί νά ἐπιμένει. Γι᾽ αὐτό ἔχει τήν τόλμη νά ἀπαντᾶ στήν ἄρνησή του μέ μιά θαρραλέα παρα­δοχή: «ναί, Κύριε, καί γάρ τά κυ­νάρια ἐσθίει ἀπό τῶν ψι­χί­ων τῶν πιπτόντων ἀπό τῆς τραπέζης τῶν κυ­ρίων αὐ­τῶν». Ναί, μπορεῖ νά μήν εἶναι σω­στό νά πάρει κα­νείς τό ψωμί τῶν παιδιῶν του καί νά τό ρίξει στά σκυλιά, ἀλλά καί τά σκυ­λάκια τρῶνε ἀπό τά ψίχου­λα τοῦ ψωμιοῦ πού πέ­φτουν ἀπό τό τρα­πέζι τῶν κυρίων.

Καί ἡ Χαναναία νικᾶ μέ τήν ἐπιμονή καί τήν πίστη. Νικᾶ καί ἀπο­λαμ­βά­νει ὄχι μόνο τόν δημόσιο ἔπαινο τοῦ Ἰη­σοῦ ἀλλά καί τήν ἐκ­πλήρωση τοῦ αἰτήμα­τός της: «ὧ γύναι, με­γάλη σου ἡ πίστις· γε­νηθήτω σοι ὡς θέλεις».

Μία γυναίκα εἰδωλο­λά­­τρις δίνει, ἀδελφοί μου, καί σέ μᾶς σήμερα ἕνα μάθημα πίστεως καί ἕνα μάθημα ζωῆς καί σωτηρίας. Οἱ κραυ­γές της μᾶς διδάσκουν τήν ἀνάγκη τῆς προ­σευ­χῆς, μέσω τῆς ὁποίας μποροῦμε νά προστρέ­χουμε καί ἐμεῖς στόν Χριστό. Τό τρέξιμό της πίσω ἀπό τόν Χριστό μᾶς διδάσκει ὅτι ἄν ἐπι­θυ­μοῦ­με τή σωτηρία μας πρέ­πει νά στρέψου­με τή ζωή μας πρός Ἐκεῖνον καί τόν λόγο του. Ἡ παραδοχή της ὅτι καί ἡ ἴδια εἶναι σάν ἕνα ἀνάξιο σκυλί πού μπο­ρεῖ νά μήν ἀξίζει τό σύ­νολο τῆς δω­ρεᾶς τοῦ Θεοῦ, ἀλλά μπορεῖ νά ἐκ­ζητεῖ ἕνα ἐλά­χιστο μέ­­ρος της, ἀποδει­κνύ­ει τό μέγεθος τῆς ταπεινο­φρο­­σύνης της καί δεί­χνει καί σέ μᾶς τόν δρό­μο μέσω τοῦ ὁποίου μποροῦμε νά ἐπιτύχου­με τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί τή σωτηρία.

Καί τό γεγονός αὐτό πιστο­ποι­εῖ ἡ τελική ἀπάντηση τοῦ Κυρίου πού ἀνοίγει τήν καρδιά του καί ἀγκαλιάζει τόν ἄνθρω­πο πού τόν πι­στεύει καί τόν ἐμπι­στεύ­­εται, καί τοῦ χαρί­ζει τή ἀκένωτη δωρεά τοῦ ἐλέους του, τήν ὁποία εὔχομαι νά ἀπο­λαύσουμε ὅλοι, ἀδελ­φοί μου.

 

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων