ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟΚΡΕΩ: Η εντολή της αγάπης, κριτήριο σωτηρίας ή καταδίκης.

 

«Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονο­μή­σατε τήν ἡτοιμα­σμένην ὑμῖν βα­σιλείαν ἀπό κατα­βο­­λῆς κόσμου» (Ματθ. 25.34).

Γιά τήν κληρονομία μιᾶς βασιλείας ὁ λόγος στό ση­μερινό εὐαγγελικό ἀνά­γνω­σμα. Ὄχι μιᾶς ἐπίγειας βασιλείας, ἀλλά μιᾶς οὐρά­νιας. Μιᾶς θείας βασιλείας πού καλούμεθα ὅλοι νά κληρονομήσουμε στό μέλ­λον. Τῆς βασιλείας τοῦ Χρι­στοῦ πού ὁμολογοῦμε στό σύμβολο τῆς πίστεως ὅτι δέν ἔχει τέλος. Τῆς βα­σι­λείας στήν ὁποία θά εἰσ­έλ­θουμε μετά ἀπό μία κρί­ση. Μέλλουσα καί αὐτή, τήν ὁποία ὅμως προσδο­κοῦ­­­­με καί περιμένουμε μα­ζί μέ τή δεύτερη παρουσία τοῦ Χρι­στοῦ στή γῆ, ὅπως ὁμολογοῦμε καί πάλι στό σύμβολο τῆς πί­στεως· «καί πάλιν ἐρχόμενον κρῖ­ναι ζῶ­ντας καί νε­κρούς», «οὗ τῆς βασι­λείας οὐκ ἔσται τέλος». Μιᾶς βασιλείας τήν ὁποία ἤδη ἀπό αὐτή τή ζωή εὐ­λογοῦμε­, ἐφόσον ἀρχίζου­με κάθε θεία Λειτουργία μέ τή φράση «εὐλογημένη ἡ βα­σιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Παρότι ὅμως καθη­με­ρινά ἐπαναλαμβάνουμε στίς κατ’ ἰδίαν προσευχές μας ἤ ἀκοῦμε στίς ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας μας αὐτή τήν ὁμολογία τῆς ἐλπίδος τῆς μελ­­λού­σης ζωῆς, παρ’ ὅλα αὐ­τά δέν συνει­δη­το­ποιοῦ­με πολλές φορές ὅτι ἡ δεύτερη ἔν­δοξη ἔλευση τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο εἶ­ναι μία πραγ­ματικότητα ἐνώπιον τῆς ὁποί­ας θά βρεθοῦμε κάποτε ὅλοι.

Αὐτή, λοιπόν, τήν πραγ­μα­τικότητα τῆς μελλούσης Κρίσεως ὅρισαν οἱ ἅγιοι καί θεο­­φόροι Πατέρες νά μᾶς ὑπενθυμίζει ἡ Ἐκ­κλησία μας μέ τό εὐαγγελικό ἀνά­γνω­σμα τήν Κυρια­κή τῆς Ἀπόκρεω, γιά νά μᾶς ἀφυ­­πνίσει ἀπό τόν λή­θαργο τῆς καθημε­ρι­νό­τη­τος καί νά μᾶς παρακινήσει πρός τά ἔργα τά ὁποῖα θά μᾶς κάνουν νά βρεθοῦμε κατά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως στή θέση τῶν εὐλογημένων τοῦ Θεοῦ.

Δέν ἐπιθυμεῖ, ἀσφαλῶς, ἡ Ἐκκλησία μας νά μᾶς φο­βίσει μέ τό εὐαγγ­ε­λι­κό ἀνά­­­γνω­σμα τῆς μελλούσης Κρίσεως, ὅπως ὁρι­σμένοι νομίζουν, ἀλλά ἐπι­διώκει νά μᾶς ὑποδείξει τόν δρόμο πού θά πρέπει νά βα­δί­σου­με στήν ἐπίγεια ζωή μας, ἔτσι ὥστε ἡ μέλλουσα Κρίση νά γίνει καί γιά μᾶς ἡ δίοδος πρός τήν αἰώνια καί μακαρία ζωή τῆς βα­σιλείας τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ δρόμος αὐτός πού μᾶς ὑποδεικνύει ὁ Χριστός σή­μερα δέν εἶναι δύσκολος, εἶναι ἁπλός καί ἐφαρμόσιμος ἀπό ὅλους μας.

Ἕνα πράγμα μᾶς ζητᾶ μόνο καί αὐ­τό θέτει ὡς κριτήριο τῆς σωτηρίας μας. Τήν ἀγάπη πρός τόν πλησίον, τήν ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο, πού ἐκπη­γάζει ἀπό τήν ἀγά­πη πρός τόν Θεό. Ἡ ἄσκησή της εἶναι πού θά διαχω­ρίσει τούς ἀνθρώπους κατά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, καί ὅσους θά τήν ἔ­χουν δείξει θά τούς θέσει ἐκ δε­ξιῶν τοῦ Πατρός, ἐνῶ τούς ἄλλους θά τούς στερήσει τή δυνατό­τητα νά ζήσουν αἰ­ω­νίως τήν εὐφροσύνη τῆς βασι­λείας τοῦ Θεοῦ.

Ἄς μή ξενίζει, ἀδελφοί μου, τό γεγονός ὅτι μία καί μόνη ἐντολή, ἡ ἐντο­λή τῆς ἀγά­πης, θά εἶναι τό κρι­τήριο τῆς σωτη­ρίας ἤ τῆς καταδίκης μας· δέν θά ἦταν δια­φο­ρετικά δυνατό, ἐφό­σον ὁ Θεός εἶναι ἡ ἀπόλυτη ἀγά­πη, καί χωρίς τήν ἀγά­πη κα­νείς δέν μπορεῖ νά βρεθεῖ δίπλα του. Τό δια­­πι­στώνουμε καί ἀπό τό εὐαγ­γελικό ἀνά­γνωσμα τῆς πε­ρα­σμένης Κυρια­κῆς, τῆς Κυ­ριακῆς τοῦ Ἀσώτου· ποιός ἦταν ὁ λό­γος γιά τόν ὁποῖο στερή­θηκε ὁ πρεσβύ­τε­ρος υἱός, ὁ συνετός καί συνεπής, ὁ ἐρ­γατικός καί ὑπ­ά­κου­ος, καί τή χαρά καί τήν ἑορτή πού ἑτοίμασε ὁ φιλεύσπλαγ­χνος πατέ­ρας του; Ἦταν ἡ ἔλλειψη ἀγά­πης, εἰλικρινοῦς καί ἀνι­διο­τελοῦς, πρός τόν ἄσω­το ἀδελφό του. Καί ἔτσι ἐκεῖ­νος, πού κατασπατάλησε τήν πατρική περιου­σία, ἀπό­λαυσε τήν πατρική ἀγκα­λιά, ἐνῶ ὁ πιστός υἱός ἔμεινε ἐξαι­τίας τῆς ἐλλεί­ψεως ἀγάπης μακρυά της. Γιατί τίποτε δέν ἔχει πε­ρισσότερη ἀξία στά μάτια τοῦ Θεοῦ καί τίποτε δέν περιμένει ἀπό ἐμᾶς περισ­σό­τερο παρά νά ζοῦμε μέ τήν ἀγάπη καί νά ἀσκοῦμε τά ἔργα τῆς ἀγάπης. Ζητᾶ ἀπό μᾶς νά δείχνουμε ἔμ­πρα­κτα τήν ἀγάπη μας πρός ὅλους τούς ἀδελφούς ἀνεξαιρέ­τως, γιατί μόνο ἔτσι μιμούμεθα τόν ἴδιο τόν Θεό, πού βρέχει ἐπί δι­καίους καί ἀδί­κους καί συγ­χωρεῖ τούς πάντες. Ζη­τᾶ ἀπό μᾶς νά δεί­χνου­με ἔμ­πρακτα τήν ἀγάπη μας πρός ὅλους, γιατί στά πρό­σωπα τῶν ἀδελ­φῶν μας ἀπεικονίζεται τό ἴδιο τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ, ἐφόσον μᾶς ἔχει πλά­σει κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσίν του.  Ζη­τᾶ ἀπό ἐμᾶς ὁ Θεός νά δεί­χνουμε ἀγά­πη, γιατί μόνο ἔτσι θά μπορέσουμε νά ἀπο­λαύσουμε τήν ἀτελεύ­τη­τη ἡδονή τῶν ἀγαθῶν τῆς βασιλείας του, τά ὁποῖα δημι­ούρ­γησε γιά μᾶς, γιατί μόνο ἔτσι θά μπο­ρέσουμε νά ἀκούσουμε καί ἐμεῖς κατά τήν ἡμέρα τῆς Κρί­σεως τήν φωνή τοῦ Χρι­στοῦ «δεῦτε πάντες οἱ εὐ­λο­γημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοι­μα­σμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπό κατα­βολῆς κόσμου».

 

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων