ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΣΩΤΟΥ: Ο δρόμος της μετανοίας και της επιστροφής στον Θεό, οδηγεί στη σωτηρία.

 

 

«Καί εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τό ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας» (Λουκ. 15.12).

Μία ἀπό τίς πιό γνω­στές καί προσφιλεῖς εὐ­αγ­γελικές παραβολές ἀ­κού­σαμε σήμερα, ἀ­δελ­­φοί μου, τήν παρα­βολή τοῦ ἀσώτου υἱοῦ. Καί παρότι ὁ χαρακτη­ρι­σμός «παραβολή τοῦ ἀσώ­του» προοιωνίζεται ὡς πρωταγωνιστή τόν νε­ώτερο υἱό, ἡ προσοχή μας στρέφεται συνήθως στήν εὐπλαγχνία τοῦ πα­­τέρα ἤ στήν σκληρό­τητα τοῦ πρεσβύτερου ἀδελφοῦ πού προτίμησε νά μήν παρίσταται στή χαρά γιά τήν ἐπιστροφή τοῦ ἀσώτου ἀδελφοῦ του, μή μπορώντας νά ἀποδεχθεῖ τήν ἀγάπη καί τή συγχωρητικό­τη­τα τοῦ πατέρα του.

Καί τά δύο αὐτά πρό­σωπα ἔχουν, ἀ­σφαλῶς, βαρύνουσα σημασία στή ση­με­ρινή παραβο­λή, τό κυρίαρχο ὅμως πρόσωπο τῆς παραβολῆς εἶναι ἀδιαμφισβήτητα ὁ νεώτερος υἱός ὄχι μό­νο μέ τήν ἀποστασία του, ὄχι μόνο μέ τήν ἐπανάστα­ση καί τήν ἀν­ταρσία του ἔναντι τοῦ πατέρα του, ἀλλά καί μέ τήν ἐπιστρο­φή, τή μετάνοια καί τήν ἀποκατάστασή του.

Ἡ διαδρομή τοῦ ἀσώ­του εἶναι ἡ διαδρομή τοῦ κάθε ἀνθρώπου, τοῦ κάθε ἑνός μας, ἔστω καί ἐάν τίς περισ­σότερες φορές προσπα­θοῦμε νά ἀποστα­σιο­­ποι­­ηθοῦμε ἀπό τή συμ­πε­ριφορά του καί νά διαφοροποιηθοῦμε ἀπό τή στάση τοῦ πρεσβυ­τέ­ρου ἀδελφοῦ.

Ποῦ ἔγκειται ὅμως ἡ ὁμοιότητά μας μέ τόν ἄσωτο τῆς σημερινῆς παρα­βολῆς; Ἔγκειται στό γεγονός ὅτι πιστεύ­ου­με πώς ὅ,τι ἔχουμε μᾶς ἀνήκει, ἀγνοώντας ὅτι ὅ,τι ἔχουμε καί ὅ,τι εἴμαστε τό ὀφείλουμε στόν Θεό. Ἔγκει­ται στό γεγονός ὅτι ἐμπιστευ­ό­μαστε τίς δυνάμεις καί τίς δυνατότητές μας, χωρίς νά ὑπολογίζουμε ὅτι αὐτά στά ὁποῖα στη­ριζόμαστε εἶναι «ὀνεί­ρου ἀπατηλότερα», εἶ­ναι ἐφήμερα καί προ­σωρινά, εἶναι στοιχεῖα πού μετα­βάλ­λο­νται καί δέν μποροῦν νά μᾶς διασφαλίσουν τό μέλ­λον. Καί ἔτσι περι­πί­πτου­με στό ἴδιο σφάλ­μα, στό ὁποῖο περιέπεσε ὁ ἄσωτος ζητώντας τήν ἀπεξάρτησή μας ἀπό τόν Θεό, δηλώνοντας ὑπε­ροπτικά μέ τή στάση καί τή ζωή μας ὅτι δέν τόν χρειαζόμαστε, ὅτι δέν τόν ἔχουμε ἀνά­γ­κη, ὅτι μποροῦμε νά διευ­θε­τήσουμε τά τῆς ζωῆς μόνοι μας.

Στό σημεῖο αὐτό εἶναι ἀνάγκη νά προσέξουμε, ἀδελφοί μου, μιά εὔ­κο­λη δικαιολογία πού προ­­­βάλλουμε συχνά γιά νά ἀπαλλάξουμε τόν ἑαυτό μας ἀπό τό βά­­ρος μιᾶς τέτοιας συγ­κρίσεως καί τήν πραγ­μα­τικότητα τῆς ὁμοιό­τη­τος μέ τόν ἄσωτο τῆς πα­ραβολῆς. Καί ἡ δι­και­­ολογία εἶναι ὅτι ἐ­μεῖς δέν ἔχουμε ἐγ­κα­ταλείψει τόν Θεό, δέν τόν ἔχουμε ἀρνηθεῖ, οὔ­­τε ἔχουμε ἀπο­μα­κρυν­­θεῖ ἀπό τήν Ἐκ­κλη­­σία, πού εἶναι ὁ οἶ­κος του.

Ἀλλά, ἀδελφοί μου, μπορεῖ νά μήν ἔχουμε φθάσει σ᾽ αὐτήν τήν ἀκραία μορφή ἀποστα­σίας ἀπό τόν Θεό, στήν ὁποία ἔφθασε ὁ νεώ­τε­ρος υἱός, ἀλλά ἡ ζωή καί οἱ ἐπιλογές μας δέν εἶναι σύμφωνες μέ τίς ἐντολές καί τόν νόμο του. Ἐπαναπαυθήκαμε στήν ἀν­θρώ­πινη εὐημε­ρία πού ἀπο­λαμβάναμε τίς τε­λευταῖες δεκαε­τί­ες· προσκολληθήκαμε στά ὑλικά ἀγαθά· υἱοθε­τή­σαμε ἀρχές καί ἀξίες πού δέν εἶχαν σχέση μέ τόν Θεό· δουλεύσαμε στήν ὑπηρε­σία κυρίων πού ἦταν ἐχθροί τοῦ Θε­οῦ· παρασυρθήκαμε ἀπό τήν ἀπόλαυση τῶν ἐπιγείων καί ὑλικῶν ἀγαθῶν καί ἀπολαύ­σε­ων καί ξεχάσαμε τή νη­στεία, τήν ἐγκράτεια, τήν προσευχή, τή μετά­νοια. Λέγαμε πώς βρι­σκόμα­στε κοντά στόν Θεό, ὅταν δέν τόν ἀρ­νού­μασταν ἀνοικτά καί ἀπροκάλυπτα, ἀλλά ἡ καρδία μας πόρρω ἀπεῖ­χε αὐτοῦ. Καί τίς συνέπειες αὐ­τῆς τῆς ἀπο­στασίας μας ἀπό τόν Θεό, αὐτῆς τῆς ψυχικῆς ἀπομα­κρύν­σε­ως, τίς ζοῦμε σήμερα· τίς βιώνουμε μαζί μέ τόν ἄσω­το τῆς σημερι­νῆς παραβολῆς, καθώς ὅλα αὐτά στά ὁποῖα στηρί­ξαμε τή ζωή μας, ὑπο­χωροῦν καί ἐξαφα­νίζο­νται.

Ὅμως, ἀδελφοί μου, ἀκόμη καί τήν τελευ­ταία στιγμή, ἡ λύση ὑπάρ­χει, καί μᾶς τήν ὑπο­­δεικνύει ὁ ἴδιος ὁ Χρι­στός μέ τήν παρα­βολή τοῦ ἀσώτου.

Ἀνεξάρτητα ἀπό τά σχέδια καί τούς ὑπο­λο­γισμούς, τίς συμβάσεις καί τίς συμφωνίες τῶν ἰσχυρῶν, τά ὁποῖα δέν μποροῦμε νά ἐπηρεά­σουμε, ὑπάρ­χει κάτι πού μποροῦμε νά κά­νου­με ἐμεῖς· καί αὐτό εἶναι νά ἀκολου­θήσου­με τόν ἄσωτο στήν πορεία τῆς ἐπιστροφῆς πρός τόν Θεό, μιᾶς ἐπι­στροφῆς πού ἀρχίζει μέ τή με­τάνοια καί ὁδηγεῖ στή σωτηρία.

Αὐτή ἡ ὥρα κατά τήν ὁποία δέν δια­φαίνονται πολλές προο­πτικές, ὑπάρ­χει ἡ προο­πτική τοῦ Θεοῦ· ὑπάρ­χει ἡ προοπτική τῆς μετα­νοί­ας, τῆς ἀλλαγῆς τῆς ζω­ῆς καί τῆς σκέ­ψεώς μας, τῆς ἀλλαγῆς τῶν προτεραιο­τήτων τῆς ζω­­ῆς μας, τῆς ἐπιστρο­φῆς μας στόν Θεό.

Ἄς μιμηθοῦμε, λοι­πόν, τό πα­ράδειγμα τοῦ ἀσώτου καί ἄς τόν ἀκο­λου­θή­σουμε ὅλοι στόν δρόμο τῆς μετανοίας καί τῆς ἐπι­στροφῆς στήν ἀγκάλη τοῦ Θεοῦ-Πατέρα πού περιμένει καί ἐμᾶς γιά νά χαρίσει τή σωτηρία.

 

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων