Κυριακὴ ΙΒ΄ Λουκᾶ:Η αχαριστία είναι δαιμονική!

Ὁ εὐγνώμων πρώην λεπρὸς τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος ἦταν ἀλλογενής. Δὲν ἀνῆκε στὸ ἑβραϊκὸ ἔθνος. Αὐτὸ δὲν τὸν ἐμπόδισε νὰ γίνῃ ἀποδέκτης τῆς χάριτος τοῦ Κυρίου καὶ νὰ ἐπιστρέψῃ στοὺς δικούς του ἀνθρώπους ὑγιής. Γιατὶ σίγουρα ζοῦσε μακρυά τους, συναυλιζόμενος ὁμοιοπαθεῖς, τοὺς ὁποίους ἡ κοινωνία ἀπέβαλε ἀπὸ τὶς τάξεις της ἐξαιτίας τῆς ἐπικινδυνότητος τῆς ἀσθενείας τους.

Ἡ λέπρα ἦταν ἡ ἀνίατη ἀσθένεια, ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τῆς ἐποχῆς, μὲ τὰ ἀμέτρητα θύματα στοὺς αἰῶνες μέχρι καὶ λίγο μετὰ τὸν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ὁπότε καὶ ἀνακαλύφθηκε ἡ θεραπεία της. Οἱ λεπροὶ ζοῦσαν ἀπομονωμένοι καί, ὅποτε παρουσιαζόταν ἀνάγκη νὰ ἐπικοινωνήσουν μὲ τὸν ὑπόλοιπο κόσμο, ἦταν ὑποχρεωμένοι νὰ φοροῦν συγκεκριμένα ῥοῦχα καὶ νὰ φέρουν ἐπάνω τους μεγάλα κουδούνια, γιὰ νὰ τοὺς ἀποφεύγουν οἱ ὑγιεῖς. Ἀναλογιστεῖτε, ἀδελφοί μου, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ συμπτώματα τῆς ἀῤῥώστιας καὶ τὸ φοβερὸ ψυχολογικὸ μαρτύριο τοῦ αἰσθήματος τῆς ἐγκατάλειψης, ποὺ ἔνιωθαν οἱ λεπροί. Δὲν ἦταν μόνον ὁ σωματικός, ἀλλ’ ἦταν καὶ ὁ ψυχολογικὸς πόνος ποὺ ἐπέτεινε τὴν ἀπελπισία τῶν ἀσθενῶν.

Μὲ πόση λαχτάρα ἦρθαν καὶ στάθηκαν λίγο μακρυὰ ἀπὸ τὸν Χριστό! Μὲ πόση ἀντοχὴ Τοῦ φώναξαν δυνατά, νὰ τοὺς ἐλεήσῃ! Ἴσως καὶ νὰ ἀπελπίστηκαν, ὅταν ἀπὸ μακρυὰ κι Ἐκεῖνος τοὺς ἔδωσε τὴν ἐντολὴ νὰ ἐμφανιστοῦν στοὺς ἱερεῖς. Ἴσως νὰ ἤθελαν νὰ βάλῃ τὸ χέρι Του ἐπάνω τους καὶ νὰ τοὺς γιατρέψῃ. Ὅμως ὁ Κύριος οὔτε τοὺς ἀπέφυγε, οὔτε τοὺς βδελύχθηκε. Τοὺς ἔστειλε στοὺς ἱερεῖς, γιατὶ ἐκεῖνοι ἦταν ἁρμόδιοι νὰ πιστοποιήσουν τὴν θεραπεία, τὴν ἄρση τῆς ἁμαρτίας ποὺ εὐθυνόταν γιὰ τὴν νόσο, καὶ νὰ ἐξασφαλίσουν ἔτσι γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς τὴν κοινωνική τους ἐπανένταξη. Ἀλλὰ τοὺς ἔστειλε στοὺς ἱερεῖς καὶ γιὰ ἕνα ἀκόμη λόγο. Γνώριζε τὰ κρύφια τῆς καρδιᾶς τους καὶ τοὺς ἔδωσε χρόνο νὰ παραμείνουν συνεπεῖς μὲ τὸν χαρακτήρα τους. Ἀν τοὺς θεράπευε ἐπὶ τόπου, θὰ ἀναγκάζονταν νὰ Τὸν εὐχαριστήσουν κι ἐκεῖνοι ἐπὶ τόπου. Ἡ ἀποστολὴ πρὸς τοὺς ἱερεῖς καὶ ἡ ἐπιστροφὴ μόνον τοῦ ἑνὸς φανέρωσε ὅτι οἱ ἐννέα δὲν ἦταν διαθέσιμοι νὰ ὑποβληθοῦν στὴ θυσία τῆς πεζοπορίας πρὸς εὐγνωμοσύνην τοῦ σωτῆρα τους. Ἴσως δὲν ἤθελαν νὰ βρεθοῦν πίσω στὰ μέρη ποὺ θὰ τοὺς ὑπενθύμιζαν τὴν τραγικὴ θλίψη τῆς ἀπομόνωσης· καὶ μαζὶ μ’ αὐτὴν ξέχασαν καὶ τὸν αἴτιο τῆς θεραπείας.

Ὁ εὐγνώμων λεπρὸς ξεχώριζε πάντως γιὰ τὸ ἦθος του. Γιατὶ ἦταν ὁ μόνος ποὺ ἐπέστρεψε, ὄχι γιὰ νὰ εὐχαριστήσῃ τὸν εὐεργέτη του ὡς ἰατρό, ἀλλὰ γιὰ νὰ Τὸν εὐχαριστήσῃ ἐν Θεῷ. Σαφῶς δὲν ἤξερε ποιόν εἶχε μπροστά του, ὅταν Τὸν προσκυνοῦσε, ἀλλὰ ἦταν σίγουρος ὅτι ἐν δυνάμει Θεοῦ ἔκανε Ἐκεῖνος τὸ θαῦμα. Οἱ ἐννέα λεπροὶ ἦταν ἰουδαῖοι· ἔπρεπε νὰ συλλογίζονταν μὲ ποιανοῦ δύναμη ἔγινε τὸ θαῦμα. Ὁ ἕνας ἦταν ἀλλοεθνής, προφανῶς εἰδωλολάτρης. Ὅμως μπροστὰ στὴν ἀδιαμφισβήτητη καὶ χειροπιαστὴ ἀλήθεια θεραπείας του, δὲν μποροῦσε παρὰ νὰ ἀναγνωρίσῃ τὴν θεϊκὴ ἐπέμβαση. Αὐτὸ συμβαίνει καὶ σήμερα. Κάποιοι χριστιανοί, ὅταν γίνονται μάρτυρες ἑνὸς θαύματος, τὸ ἀποδίδουν σὲ χίλιες δυὸ αἰτίες ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Θεό, ἐνῷ καὶ ἄθεοι ἀκόμη ἐπιστρέφουν στὴν Ἐκκλησία καὶ πέφτουν στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ὁ εὐγνώμων ἀλλογενής.

Οἱ θεῖες εὐεργεσίες εἶναι καθημερινές, δὲν σταματοῦν, προορίζονται γιὰ ὅλους, γιατὶ ὁ Χριστὸς προσκαλεῖ καθολικῶς τὴν ἀνθρωπότητα στὴν ἀλήθεια. Ἂς θυμηθοῦμε τὸ θαῦμα μὲ τὴν κόρη τῆς χαναναίας, ἀλλοεθνοῦς καὶ ἀλλοθρήσκου οὔσης. Ὁ Χριστὸς εἶδε τὴν καρδιά της, ἔκρινε τὸ ἐσωτερικό της περιεχόμενο, δὲν ἔλαβε ὑπ’ ὄψιν Του τὴν καταγωγή της, μολονότι στὴν ἀρχὴ τῆς ἐπεσήμανε πρὸς δοκιμὴν τὸ ἄτοπον τοῦ αἰτήματός της. Ἡ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν εὐεργέτη Χριστό Τὸν παρακινῇ νὰ μᾶς χαρίζῃ περισσότερα ἀγαθά. Τίποτα δὲν Τὸν συγκινεῖ καὶ εὐφραίνει περισσότερο ἀπὸ αὐτήν, ἰδιαιτέρως ὅταν ἐκφράζεται γιὰ θλίψεις καὶ πειρασμούς. Ἡ δὲ ἀχαριστία εἶναι δαιμονικὴ...ἀρετή· καὶ δυστυχῶς οἱ ἐννέα λεπροὶ πλήθυναν ἀνάμεσα στοὺς χριστιανούς, ποὺ βλασφημοῦν τὰ θεῖα δίχως ντροπὴ καὶ συναίσθηση τῆς συνεχοῦς θείας προνοίας. Λέγει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης ὅτι δὲν ὑπάρχει τίποτε ἁγιώτερο ἀπὸ τὴν γλῶσσα ποὺ δοξάζει καὶ εὐχαριστεῖ τὸν Θεὸ μέσα σὲ δυσάρεστες περιστάσεις. Στεφανώνεται κι αὐτή, ὅπως οἱ μάρτυρες, γιατὶ κι αὐτὴ ἔχει ἀπὸ ἐπάνω της ἕνα δήμιο, τὸν διάβολο, ὁ ὁποῖος τὴν ἀναγκάζει νὰ ἀρνηθῇ διὰ τῆς βλασφημίας τὸν Θεό.

Ἂν παιδευόμαστε, ἀδελφοί μου, σήμερα ὡς λαός, εἶναι γιατὶ ὁ Κύριος μᾶς δίνει τὸν χρόνο, ὅπως στὴν περίπτωση τῶν δέκα λεπρῶν, νὰ ἐπιλέξουμε, ἂν θὰ ἐπιστρέφουμε πρὸς Ἐκεῖνον ἢ ὄχι, νὰ ἀποκαλύψουμε τὸ περιεχόμενο τῆς καρδιᾶς μας εἴτε διὰ τῆς εὐγνωμοσύνης, εἴτε διὰ τῆς ἀγνωμοσύνης. Μακάρι νὰ κάνουμε τὴν καλύτερη καὶ συμφερότερη ἐπιλογή.

π. Στυλιανός Μακρής